Mnie tam kobiety nie żal.
Gdyby nie ten "paskudny mąż", byłaby sfrustrowaną (?)* robotnicą do końca
dni swoich.

* sfrustrowaną dlatego, bo utrzymanie takiej gromady dzieciaków kosztuje i
pewnie musieliby tyrać obydwoje na niejednym etacie.

Może problem polega na tym, że życie postawiło ją w roli, do której nie był
absolutnie przygotowana? Może stąd to poczucie frustracji i zniechęcenia?
Może byłaby szczęśliwsza będąc prostą kobietą, żoną prostego mężczyzny? who
knows...

MK