W teczce dla osoby "<s...@w...pl>" możemy przeczytać:

>Ten problem nurtuje mnie od 9 miesięcy. Od tej pory spotykam się z chłopakiem,
>z którym świetnie się dogaduje. On mnie wspiera i pomaga mi. Jest moim
>najlepszym przyjacielem. Jest jednek ode mnie o 7 lat starszy. Moi rodzice mają
>do tego wielkie "ale". Ja mam się uczyć, a nie zabierać za staruchów. Ale to
>nie o to chodzi. Nawet z nim nie chcą porozmawiać, poznać go. Mój ojciece
>uderzył mnie ostatnio za to, że mimo zakazu spotkałam się z nim. Nasi
>przyjaciele uważają, że zachowujemy się jak stare dobre małżeństwo, bo nigdy
>się nie kłócimy, rozmawiamy o wszystkim. Moi rodzice sami już nie okazują sobie
>uczuć, jeśli one jeszce w nich pozostały. Nie potrafią mnie zrozumieć, nawet
>nie chcą. Moje zdanie się nie liczy. Tak ma być i koniec. Ale ja kocham mojego
>chłopaka. Co mam robić? Oszukiwać ich i pozostać szczęśliwa, ale z wyrzutami
>sumienia, czy poświęcić to uczucie dla moich rodziców. Potraktujcie to poważnie
>i pomóżcie mi, choć mam 16 lat. Ja nie mogę się dogadać za bardzo z
>rówieśnikami, wolę poważniejszych ludzi. Różnicy siedmioletniej wogóle nie
>odczuwam... Proszę, wyraźcie swoje zdanie...

Więc moje zdanie, tak patrząć na inne odpowiedzi jest lekko cyniczne.
:-> Cóż, p.s.p. to nie jest kółeczko wzajemnej adoracji (jakby to
niektórzy pewnie bardzo chcieli...), więc nie będę tak jak inni wciskał
Ci kitu, że życie to jest taka bajka, którą się najlepiej ogląda przez
różowe okulary. Sprawa pierwsza: rodzice. Masz 16 lat i czy Ci się to
podoba czy nie musisz pogodzić się z tą "tyranią". Mało tego, bardzo
prawdopodobne, że nawet jak będziesz pełnoletnia to sytuacja specjalnie
się na Twoja korzyść nie zmieni. Usłyszysz tekst w stylu "póki mieszkasz
w tym domu to masz przestrzegać zasad jakie w nim obowiązują, a jak nie
to się wyprowadź" -- wtedy pozostanie Ci pomoc troskliwej babci, albo
schronienie u swojego kochasia, okaże się wtedy ile był wart... to
oczywiście bardzo pesymistyczny scenariusz. Druga sprawa: różnica wieku.
Czy 7 lat czy 15 -- to jest akurat najmniej ważne. Możesz sama myśleć
i wszyscu dookoła mogą Ci mówić, że jesteś super-hiper-dojrzała, ale to
tylko złudne mrzonki. Zapewne każdy na tej grupie będąć w Twoim wieku
przerabiał różnego rodzaju rozterki miłosne, nie ważne czy to były
pierwsze doświadczenia tego typu czy nie, w tym wieku większość spraw
odbiera się jak przez mikroskop. Z igły widły. Kochasz go? Wróć tu za
kilka lat... natomiast on -- jakby Ci to delikatnie powiedzieć... jeśli
znajomi mówią, że jesteście jak "stare dobre małżeństwo" to dla mnie
zadajesz się nie z 23-letnim mężczyzną, a niestety (albo stety) z
23-letnim dzieciakiem i tutaj widzę jedyną szansę dla Ciebie w tej
chwili. Musisz uświadomić swoich rodziców, że mimo jego wieku, on tak
naprawdę niczym nie różni sie od Twoich (albo raczej Waszych)
rówieśników. Tyle mojego 0,03 euro w tej kwestii. :-)

p.s. wszystko IMHO -- uogólnienia są świadome i celowe.

--
<< Piotr (SiNuS) Front >><< http://www.sinus.phg.pl >>