Pan Stefan napisał:

> Ujek Krzeptowski (z tych co mieli karczmę na krzeptówkach mawiał co górole
> pijali dawni arbate z arakiem (harakiem), bo pany tak ją pili, potem po
> wojnie (mowa o I wojnie) zaczeli rum ze Słowacji nosić... A teraz.. ech...
> Kiedy można by było, to nie wolno :((((

Był już jeden taki. Obstawał przy tem, że wszystko można, ale nic nie wolno.
Potem coś mu się odmieniło i zaczął głosić, że wszystko wolno, ale nic
nie można. Zdaje się, że to niejaki Tymbcio, kumpel Witkacego, tak został
sportretowany w jednej z powieści. Tymbcio (realny, nie powieściowy) chyba
nie pił wcale. Mimo tego znany był z dobrego kontaktu ze strzygami, co już
samo w sobie było dobrym powodem do tego, by Stanisław Ignacy był częstym
i wielodniowym gościem w tymbciowym obejściu. Mnie też się zdarzył tam
kiedyś gościć, a po troszę nawet i gospodarzyć. Bo to wtedy już rzecz
jasna był tylko dom potymbciowy. Powitkacowe łóżko skrzypiało niemożebnie.
Sny też w nim takie, że miało się wrażenie, że to te niedośnione przez
poprzednika (nie, z pomocy dra A. Rouhiera już korzystać nie było potrzeby).
A może to nie stare sny, może strzygi wciąż miały w tym bieżący udział?

Ale żeby nie zgubić tematu. Tam do nas wieczorami znajomy ze sąsiedniej
dolinki przychodził. Gwarzyliśmy sobie wspólnie na werandzie. Tak jakoś
wyszło, że Marcin na Słowensku będąć, a może nawet i aż na Węgrzech,
nieopatrznie gdzieś coś komuś narzeźbił. Tamci ujęli się honorem i chcieli
artyście zapłacić. Uradzili, że zapłacą przelewem. To znaczy, że przeleją
dwieście litrów miejscowego wina -- na tyle robota została wyceniona.
A myśmy gwarzyli o tym, jak by tu ten przelew zaksięgować. Nosić, to za
ciężko trochę. Turlać beczkę przez granicę -- widowisko owszem, ciekawe,
ale czasy były przedunijne, więc to mało realne. Zostało powołanie
miejscowej delegatury i przyjęcie przelewu na miejscu, ale do tego to
i bankierów dużo trzeba, i czasu trochę.

Jarek

--
Lubię te samotne do Tymbciów wycieczki,
Podczas których tak dziwnem wszystko się wydaje,
Ale oni wolą z Mardułą do Sieczki,
Choć im to duchowo prawie nic nie daje.