Wiesiaczek napisał:

> Glutaminian chyba jednak nie powinien mieć smaku.

Wręcz przeciwnie -- nawet stawiany jest czasem jako wzorzec smaku.
Piątego. Trochę z nim jak z Plutonem, nad którym długo się spierano,
czy jest planetą czy nie jest. W końcu go jednak z tego dobowowego
towarzystwa wypisano z wilczym biletem. Ze smakami odwrotnie. Zawsze
bezsporne były cztery smaki: słodki, słony, kwaśny i gorzki. Znana
jest od dawna mapa języka, obrazująca które jego części na który smak
są uczulone. Każdy może sprawdzić, że czubkiem języka dobrze da się
wyczuć smak cukru, ale soli już nie. Trzeba sięgnąć trochę głębiej.
A kwaśny jeszcze dalej. Pojawiały się hipotezy, że czegoś do pełnego
obrazu brakuje. Proponowano wyróżnienie smaku "metalicznego". Było
blisko, ale to jeszcze nie to. Piątym smakiem okazał się być smak
"umami" -- większość języków (nomen omen) zapożyczyła sobie to
japońskie słowo na opisanie nowego odkrycia. Teraz już nikt nie
kwestionuje, że taki smak istnieje. Znaleziono i zbadano jego receptory
-- mamy je oddzielnie, tak jak osobno są do smaku słodkiego, słonego,
kwaśniego i gorzkiego. Tylko niech sobie ktoś nie wyobraża, że cała
rzecz jest banalna -- umami, to smak glutaminianu, a glutaminian
smakuje umami. Smak umami odnaleźć można na przykład w pomidorach,
którym do tego glutaminian potrzebny nie jest.

Jarek

--
Addio pomidory, addio ulubione
Słoneczka zachodzące za mój zimowy stół
Nadchodzą znów wieczory sałatki niejedzonej
Tęsknoty dojmującej i łzy przełkniętej wpół