"Quasi" <q...@g...pl> napisał sobie w wiadomości
news:edvimn$2s3$1@amigo.idg.com.pl coś tam, polimeryzując
(polaryzując?) z elGuapo...


Na razie wszystko mi się zgadza. Wkurwianie się czy brak wkurwiania
osobnika na adoratorów jego kobiety nie zależy w najmniejszym
stopniu od wyznawanego światowego-poglądu. Zatem uprzejmie
uprasza się niejakiego elGuapo o poskromienie swoich chuci
sprowadzania złożoności świata do jednowymiarowego czynnika.
Choć, prawdę pisząc, jego przemowa, zaczynająca się od:


>> BTW - to może zdradzać kolejną różnicę pomiędzy lewicą, a
>> prawicą.


- a skwitowana "z automatu" (nie cierpię automatów!) przez Quasi:


> Ech, jakby inaczej...
> (ciach) zieeeefff! :OOO


ma swoją wewnętrzną, "prawicową" logikę. ;-)

Wracając do wkurwiania się facetów, trochę tutaj zależy od tak zwanego
charakteru człowieka, ale najbardziej od tego, jak on sam sytuuje się
na drabinie hierarchii lokalnego czy wyobrażanego stada samców.
Jeśli uważa się za ostatnią szmatę, nie dziwią nerwowe reakcje w razie
ujawniania przez innych gości nawet śladowego zainteresowania jego
dziewczyną. Gdy natomiast wydaje mu się, że jest siódmym cudem
świata, każde takie gesty tylko potwierdzają jego doskonałe mniemanie
o sobie: "Widzicie, pętaki, jaką mam świetną laskę? Takiej możecie mi
tylko pozazdrościć!" Bo myśl o tym, aby jego kobiecie zechciało się
obniżyć swój status na trwałe albo chociaż "zaczerpnąć z puli mniej
wartościowych genów", w głowie mu się nie mieści. Nie ma przez
to w tej głowie miejsca na wkurwianie się.

Zważywszy na to, że nieformalna hierarchia w stadzie to continuum,
opisane reakcje powinny być w podobnym stopniu porozkładane.
Jedni faceci (a generalnie - wszyscy ludzie, bo kobiet w równym
stopniu to dotyczy) winni być zatem w tym aspekcie mniej nerwowi,
inni bardziej. Jednak tak nie jest. Powołam się tutaj na to, co sam
swego czasu wskazywałeś: ludzie powszechnie zawyżają swoją tak
zwaną samoocenę, przez co są pod względem analizowanych reakcji
spokojniejsi, niż Twój paranoiczny umysł chciałby widzieć oraz nazbyt
pochopnie projektować na innych.

Zakładam jednak, że potrafisz zaakceptować pewne sytuacje jako
abstrakcyjne, bezemocjonalne modele - i bez większych oporów
zgodzisz się, że może istnieć mnóstwo par, które pod względem
odczuwania czy ujawniania zazdrości o partnera nie ma w zasadzie
problemów. Wystarczy, że każde z nich osobno uważa się za pępek
świata. Zakochanie powoduje idealizowanie partnera (windowanie
jego oceny w górę), i nic więcej do szczęścia nie potrzeba oprócz
tego, aby ów stan zakochania trwał, i trwał, i trwał...

Chyba sam wiesz dobrze, co jest grane. Gdzieś w tym wątku przyznałeś
się, że "wyraziłbyś zgodę" na to, aby Twoja dziewczyna poszła bez
Ciebie na dyskotekę czy innego klubu (pół)nocnego. Wkurzałbyś
się strasznie, ale nie pokazałbyś tego po sobie. Skądinąd wiadomo,
że ludzie raz na jakiś czas (zwykle nieświadomie) testują swoją
wzajemną samoocenę, bo najczęściej jest to jedyny dostępny
wskaźnik oceny "w ogóle". Inaczej pisząc: "Nie mam pojęcia, jaka
jest Twoja wartość na tle innych, ale przynajmniej widzę, jak się
sam plasujesz". Uwidaczniana przez kogoś zazdrość to czytelny
komunikat dla partnera: jestem gówno wart, nie stać mnie na ciebie.
Brak zazdrości (szczególnie w ewidentnych sytuacjach) - wprost
przeciwnie. Znam kilka anegdotycznych sytuacji, w których
wywołało to wstrząsający skutek. Przedstawię jedną.

Było sobie młode małżeństwo, które wybrało się na prywatkę.
On zagadał się w jednym gronie, ona - w innym pomieszczeniu -
tańczyła sobie z jakimś facetem. Gdy prawowity mąż przyszedł
do tego pomieszczenia, zobaczył, że w tańcu przytulają się do siebie
namiętnie i całują. Trudno powiedzieć, czy zadziałał instynktownie
czy w sposób wyrachowany, w każdym razie roześmiał się na ten
widok serdecznie. W kobietę jakby piorun strzelił. Podeszła do
niego i uderzyła w twarz.

Dziwne, prawda? Wielu pętaków sądziłoby, że powinno być
odwrotnie - to ona powinna dostać w twarz. Jeszcze inni
stwierdzą, że to ten "trzeci" powinien zostać "rozszarpany".
Tymczasem prawda - jak zwykle - leży pośrodku. Albo gdzieś
w kącie.

Następnym razem ten gość opowiadał, że tamtego wieczoru, po powrocie
do domu, uprawiał z żoną "seks stulecia". Jeszcze nigdy nie była tak
gorąca i tak namiętna. Wcale nie chodziło o to, że czuła jakieś wyrzuty
sumienia i chciała w ten sposób wynagrodzić mu swoje wcześniejsze
"nieładne" zachowanie. On po prostu okazał się dla niej mężczyzną
na poziomie - na bardzo wysokim poziomie.

Nieujawnianie zazdrości wychodzi najlepiej w sytuacji, gdy się
ona nie pojawia. ;-) Dosyć trudno zagrać brak zazdrości, gdy się ją
faktycznie czuje. Inna sprawa, że chyba niezbyt powszechna jest
wiedza o tym, że zwykle dużo się traci, gdy się ją ujawnia.
Ty przynajmniej wyglądasz na "wtajemniczonego".

Dodam coś na koniec, nie tylko w kontekście tutejszej wymiany
po(d)glądów. Jesteś na tej grupie bardzo szczery. Otwarty do granic
naiwności oraz ekshibicjonizmu. Bardzo to w Tobie Cenię.

--
Sławek