Chciałbym kilka przemyśleń wtrącić do tematu, który cieszy się takim
zainteresowaniem. Zaraz wszyscy takie i jeszcze lepsze wypracowania będą
pisać. Kilka spraw, które troche zostały przeoczone. Zrozumy o czym mówimy,
to nie jest relacja chłopak-dziewczyna, chłop-baba, sąsiad-sąsiadka, tylko
nauczyciel- uczeń w której ten pierwszy jest szefem, kierownikiem itp W moim
przekonaniu ta pani postąpiła jak smarkula, mała zasmarkana dziewczynka,
która minęła się ze swoim powołaniem. Oczywiście nie twierdzę, że powinna go
wząść za rękę zaprowadzić do pokoju nauczycielskiego i powiedzieć: No mały,
teraz zrealizuj swoje fantazje. Nie, nie i jeszcze raz nie.
Zastanawia mnie rola nauczyciela, który powinien być mentorem, przekazuje
wiedze młodym ludziom, powinien czuć jakieś powołanie do tego co robi,
pomagać innym, starać się ich zrozumieć. Gościa powinna skierować prędzej do
leczenia niż do sądu. Na miejscu dyrektora szkoły wręczyłbym jej miotłe i
niech zasuwa szorować ubikacje!
Po prostu sądze, że nauczyciel nie powinien tak emocjonalnie podchodzić
do problemu, chyba, że istotnie podczas czytania doszła do wniosku, że
fantazje się pokrywają, wtedy no cóż, może warto pójść na całość.
Tak mało jest nauczycieli z powołania...

SIE! MA! Grzesiek