Czas na nowy wątek :-))

Znów cienka granica.
Wrażliwy, czy nadwrażliwy?

Jak wiemy, dla społecznego przetrwania,
gasimy możliwie jak najbardziej wrażliwość,
a nawet ubieramy 'grubą skórę'.

Z drugiej strony, to właśnie wrażliwość komponuje
wszystko co piękne w człowieku.

Z trzeciej strony (obiekt wielostronny :-))
właśnie mam zamiar, zabić trochę wrażliwości,
by ją ukierunkować, czyli zdoktrynizować do
wegetacji w społeczeństwie.

A - mam prawo?
B - mam środki, ale niepewną skuteczność.
C - mam debilne przeświadczenie, że robię słusznie.
D - obawiam się że mi się w głowie pomieszało i coś zniszcze.
(bezpowrotnie)

Więc - no właśnie - po sobie wiem - jak ciężko jest powrócić,
do nadwrażliwości i jak ciężko jest z nią żyć w tym społeczeństwie.

Wyważenie.
Poczucie utraty, w zamian za ... no właściwie,
nie wiem - tą wegetatywność?

Jutro przytoczę parę encyklopedycznych sformułowań.
Może, ktoś pomoże, mi to rozebrać na strzępy.

W psychologii jest to stan chorobowy, nie pozwalający
jednostce poprawnie funkcjonować.
Czy, aby napewno?

Czy istnieje sformułowanie - "poprawnie funkcjonować"?
I co oznacza? Społecznie?

Przewrażliwiony ett

Teraz jest ze 20cia po drugiej.
I patrzę jak Mała śpi. To już kolejna pozycja.
Prawo i lewo. I te nieprzytomne oczy, gdy coś ją poderwie :-))
I jak jej się śni i wywala wszystkie kopyta we wszystkie strony :-))
Królowa przestrzeni. A chwilę później zwinięty ślimak :-))
Jakiś alarm za oknem - skulenie.
Podnosi głowę stara się coś skojarzyć, a potem "jeb" na poduszki
kompletnie nie przytomna :-))

To taki 'uproszczony' opis dla tych,
co myślą, że kierują swoim życiem :-))