gazebo <A...@d...com> wrote:
> W dniu 2018-03-18 o 03:31, j...@o...pl pisze:
>>
>> AHA, jeśli niemożliwe na Ziemi, bo już czas ten minął,
>> to przeżuć mnie, nie, nie teraz, ale po śmierci,
>> na INNA PLANETĘ.
>>
>> jacek
>>
>> oczywqisci3 najlepiej nic nie czyn,
>> bo jak juz powiedzialem dajesz kazdemu zycie
>> w najbardziej wspanilychb czasach.
>> a ze ludzie potrafia zabijac nawet noworodki,
>> kazde osobowosci na wojnie, to sam Boze wiesz,
>> jak fajnie byc i soba i czlowiekiem.
>>
>
> A kiedy także przyjdzie po mnie
> Zegarmistrz światła purpurowy
> By mi zabełtać błękit w głowie
> To będę jasny i gotowy
>
> Spłyną przeze mnie dni na przestrzał
> Zgasną pożogi i z powietrza
> Na wszystko jeszcze raz popatrzę
> I pójdę nie wiem gdzie na zawsze
>
>
>

Nieużyty frak
Dziurawy płaszcz
Znoszony but

Zapomniany szal
Zaszył się w kąt
Niemodny już

Każda rzecz
O czymś śni
Odstawiona
Jeszcze chce
Modna być
Zanim cicho skona

I dopiero gdy zawoła Bóg
To pożegnam wszystkie te rzeczy i znów
Pójdę boso
Pójdę boso
Pójdę boso
Pójdę boso

Zagubiony gdzieś
Parasol, z nim
Czekam na deszcz

Zegar nie wie jak
Bez moich rąk
Ma życie wieść

W wielki stos
Piętrzą się
Odłożone
Każda chce
Żeby ją
Wziąć na drugą stronę

I dopiero gdy zawoła Bóg
To pożegnam wszystkie te rzeczy i znów
Pójdę boso
Pójdę boso
Pójdę boso
Pójdę boso

Zamkną za mną drzwi (pójdę boso)
Nie zabiorę nic (pójdę boso)
Zamkną za mną drzwi (pójdę boso)
Nie zabiorę nic

I dopiero gdy zawoła Bóg
To pożegnam wszystkie te rzeczy i znów
Pójdę boso
Pójdę boso
Pójdę boso
Pójdę boso


(Autor: Sebastian Karpiel-Bułecka)

--
XL