Pani Basia napisała:

>> Nie wspominam o nim jako o kulinarium. Jeść się go da, kilka razy
>> próbowałem -- szczypiorkowatość w smaku ma, lecz konsystencja jego
>> zbyt twarda, coś jak zielone plastikowe rureczki. Używamy go do
>> patrzenia nań. I bardzo poważamy tego naszego szczypiorka, jest
>> on dla nas jak druh szczery.
>
> Teraz nie ma zim, to i szczypiorek zieleni się całorocznie. Ja tam
> lubię taki twardy, chrzęszczący, skrzypiący w zębach. Chociaż druhów
> się nie zjada, jednak tutaj zrobiłabym wyjątek. A i strzyżone lepiej
> rośnie.

Z tym druhem żyjemy tak już ze trzydzieści lat. Co wiosnę go widząc.
Nikt nie wie skąd on się tam wziął, skąd przyszedł. Analiza wydarzeń
historycznych wskazuje, że mogli go wsadzić za Bieruta. Albo za sanacji,

Jarek

--
Nikt nie pytał skąd się wziął gdy do ognia się przysiadał
Wtulał się w krąg ciepła jak w kożuch
Znużony drogą wędrowiec boży.
Zasypiał długo gapiąc się w noc