Me(L)Isa napisał(a):

> Tak Was czytam kilka postów wstecz; o odchudzaniu
> o stosowaniu różnych diet, o próbach zrzucenia 20 kg (!!)
> i bardzo, bardzo Wam współczuję.
>
> Przy wzroście 164 cm ważyłam około 60 kg, nie musiałam się odchudzać.
> Jedyną wagą były "ciuchy" rozmiar 40, które były sprawdzianem:

Jestem od Ciebie wyższa, ważę prawie prawie tyle samo. Dla mnie
wyznacznikiem jest rozmiar 38 - nie mieszczę sie w spodnie - zaczynam
coś kombinować.

> plus/minus 3 kg lub około 5 do 10% prawidłowej wagi ciała, i wtedy,
> gdy zaczna iść w górę, trzeba reagować NATYCHMIAST

Jasne - tak zareagowałam na 59 kg po świętach, że po kolejnych dwóch
kilkudniowych delegacjach mam 64 :(

> po pierwsze - nie należy się objadać, czyli wstawać od stołu z lekkim
> niedosytem, kończąc posiłek 20 minut wcześniej, zanim poczujemy
> uczucie sytości;

A skąd mam wiedzieć kiedy przyjdzie owo "uczucie sytości"? szklana kula
i wehikuł czasu?

> po drugie - nie podjadać w ciągu dnia "smakołyków"co najwyżej postawić
> szklankę z wodą mineralną i popijać małymi łyczkami w momencie uczucia
> głodu;

Nic nie podjadam, w ogóle mało jadam - konkretny obiad i kilka kaw z
mlekiem w ciągu dnia.

> po czwarte - ruszać się; jeździć na rowerze, biegać, grać w badmingtona etc.

Hm... kiedy? W pociągu? W nocy, jak się jest w domu? Czy biegać za
własnym samochodem?

> po piąte - najważniejsze - nie myśleć wciąż o jedzeniu, o dietach; próbować
> zajmować swój umysł innymi sprawami niż jedzenie;

To akurat osytatnia rzecz o ktorej myślę. Jak mi się robi "dziwnie" to
sbie przypominam, że jest 12:00 a ja jeszcze śniadania nie jadłam.

> i po szóste - nie przekarmiać swoich dzieci, aby w przyszłości nie miały
> takich jak Wy problemów.

Moje dzieci są w szkole podejrzewane o anoreksję. Starsza wsuwa pół
chleba na kolację a wygląda, jakby uciekła z Oświęcimia przez ruszt.

> A jeżeli już przydarzyło się Wam, być odrobinę puszystą - to trzeba polubić
> się taką jaką jestem, w myśl powiedzonka: "kochanego ciała nigdy nie za
> wiele.

Nienawidze kupować nowych ciuchow. Przymierzalnie projektowali jacyś
debile - przymierzanie ciuchów jest masakrą i ostatecznością. Nie
ywobrażam sobie teraz zmienić całej szafy, bo mam na brzuchu 5 kg więcej :(

Twoje rady to stek ogólników. U osób pracujących i zabieganych może
conajwyżej wzbudzić uśmiech na twarzy.
No ale dobre i to.

E.