quasi-biolog wrote w
news://news.ipartners.pl:119/e6u2q6$188$1@inews.gaze
ta.pl
/nie wiem czy piszę aby coś samemu zrozumieć, czy abyś Ty
coś zrozumiał(pewnie część lub wszystko wiesz), ale niech
"będzie co ma być"!/

> Ellie <e...@o...eu> napisał(a):
>> Jestem w wieku 13, 5 roku i wykryto u mnie Zesp=F3l
>> Aspergera!!!
[...]
> Znam to z autopsji - mam to samo, choc nie mialem tyle
> szczescia i zdiagnozowano mnie znacznie pozniej.
Obawiam się, że młoda rozmówczyni zrozumie, że w ISTOCIE
MASZ TO SAMO podczas gdy zapewne masz coś innego;-)
Widziałeś dwie takie same osoby z AS ;-)?

> "Niesmialosc"? (dziwie sie, bo w moim przypadku ten
> termin nie najlepiej pasuje)
por. wyżej ;-) Chyba rzeczywiście dziwisz się, że nie ma dwu
takich samych osób z AS :-)

BTW sorki, że pytam, ale może dla Ciebie ta "etykietka"
znaczy więcej niż dla tych którzy zajmują się na codzień
etykietkowaniem... /pytanie retoryczne of korz/

>
> Kpina, niezrozumienie, sarkastyczna zlosliwosc, ublizenia,
> dorabianie geby, pogarda i lekcewazenie - to faktycznie w
> pewnych okolicznosciach moze byc nie do zniesienia. Ale
> brak "przyjaciol"? A po cholere Ci oni?

W tym okresie (13,5) "normals" (czy "neurotypicals" hehe
dobra sobie ta wikipedia) są niewolniczo zależni od grupy
rowieśniczej, więc nie można zakładać, że ktoś z AS akurat w
okresie dojrzewania zadowoli się stwierdzeniem "po co ci
oni". Poza tym spektrum problemów w AS może być zmienne i
niekoniecznie obejmować brak potrzeb społecznych, a jedynie
dysfunkcję struktur, które łatwo "uczą się socjalizacji" (w
znaczeniu automatyzacji olbrzymiej liczby procesów
percepcyjnych, kojarzeniowych, behawioralnych, czyli
sposobów realizacji tych potrzeb). Można kompensować to
świadomie, ale przypomina to sytuację w której za każdym
razem musimy na nowo odkryć jak dodać 2+2 i pracowicie to
odtwarzać (bo nie możemy sobie tego zautomatyzować), stąd
nic dziwnego, że:
[znalezione w innym poście]

> Mnie "meczy" jakiekolwiek przebywanie, a nawet swiadomosc
> ze bede na nie narazony... Nawet na czas skrajnie niedlugi
> (np. kupic cos w sklepie cudzoobslugowym).

Powtarzający się wysiłek, nie prowadzący do sukcesu
zniechęca, ale dla Elli to chyba jeszcze za wcześnie :-).
Poza tym dziewczęta mogą mieć silniejszą motywację
"dospołeczną".

W pewnym sensie modelowe wydają mi się w tym miejscu relacje
osób, które od urodzenia mają deficyt automatycznego
rozpoznawania ludzkich twarzy. Wyobraźmy sobie (to na prawdę
tak się zdarza), że z naszego sposobu spostrzegania,
przetwarzania informacji, wnioskowania, emocji i skutków w
zachowaniu, z naszego całego rozwoju OD URODZENIA -
CAŁKOWICIE znika zdolność automatycznego, w dużej części
"zmodułowanego", dziejącego się nieświadomie rozpoznawania
ludzkiej "fizys".

Dlaczego nie ukłoniłaś się na ulicy pani Marysi ze sklepu?
To niegrzeczne! - mówi matka. Dziecko zaczyna zapamiętywać w
jakich miejscach pojawia się pani Marysia, w jakich
godzinach, szuka dających się łatwo rozpoznać szczegółów
ubioru (lub np. czerwonej torebki), w końcu udaje jej się
kłaniać pani Marysi, tyle, że czasem kłania się przez
pomyłkę obcej osobie i znów jest strofowane przez matkę.
Nowopoznani koledzy obrażają się "na zawsze", gdy
dziewczynka po raz kolejny mija ich obojętnie, w zasadzie w
klasie znajdzie sobie przyjaciela tylko wtedy gdy będzie
miał on dość cech wyróżniających go i łatwych w percepcji
(np wyjątkowo wysoki wzrost) ale i tak nie rozpozna go poza
klasą. Dziecko stopniowo izoluje się więc od otoczenia,
staje się przedmiotem drwin... /skąd "my" to znamy...;-)/

Podobne problemy pojawiają się gdy, dziecko zachęcane jest
np. do obejrzenia zdjęć z wycieczki (ładne te drzewa...).
Podobnie gdy zachęca się je do obejrzenia filmu w telewizji
- robi to z powodów "społecznych" - "bo wszyscy to robią"
ale nigdy nie może zrozumieć na czym polega ta przyjemność i
o co chodzi tym wszystkim podobnym do siebie gadającym
głowom... W realu głos brzmi nieco bardziej wyraziście więc
łatwiej to skompensować, ale obawiam się, że niekiedy
rozpoznawanie indywidualnych cech głosu rozmówców też kuleje
(IMHO niewiele mówią te osoby o możliwości kompensacji w ten
sposób).

W zasadzie cały problem sprowadza się do tego, że o
deficycie NIKT NIE WIE - dziecko nie wie, bo zastany świat
wewnętrzny i zewnętrzny traktuje jako JEDYNY MOŻLIWY -
widocznie ludzie rozpoznają inne osoby lepiej niż ja lecz
robią to tak samo jak ja(np. po napisach na jeansach - w
górniczym miasteczku w USA wszyscy je nosili...). Rodzice
nie wiedzą (bo i skąd - dziecko kompensując maskuje się
całkiem dobrze, zwłaszcza w domu, gdzie członków rodziny
rozpoznaje bezbłędnie po tysiącu rozmaitych szczegółów).
No może tylko czasem bywa "niegrzeczne" czy "wyniosłe" ...
Można żyć 20 i 30 lat nie wiedząc o istnieniu tak
podstawowej społecznej zdolności, jak to, że ludzie potrafią
automatycznie z niemal 100% dokładnością rozpoznać i
zidentyfikować inną osobę na podstawie jej twarzy - często z
dużej odległości.

W zasadzie - jeśli za życia uda im się uchwycić podstawy
tego na czym polega ich inność dzielą swoje życie na "życie
przed" i "życie po". Zrozumienie to nie oznacza tylko
stwierdzenia, że inni TO umieją a ja nie. Oznacza to po
pierwsze że "zwykli ludzie" na codzień używają zdolności o
naturze której i o której licznych uwikłaniach w całość
systemu spostrzegania ludzi, NIE MAMY NAJMNIEJSZEGO
POJĘCIA!!! Tak na prawdę oznacza to także, że ludzie
oczekują od nas takiej zdolności (tzn. rozpoznawania
twarzy), że brak tego rozpoznania interpretują zupełnie
inaczej niż sądzimy. Zrozumienie tego mechanizmu to początek
nowej epoki.

Zaczyna się mozolne odbudowywanie życia: "Fajnie mi się z
tobą gadało na tym przyjęciu, ale musisz coś o mnie
wiedzieć, jestem "ślepa na twarze", nie rozpoznam cię wśród
innych ludzi tutaj, jeśli np. odejdę stąd a ty zmienisz
miejsce, mogę przejść koło Ciebie i nie wiedzieć że to Ty -
pamiętaj o tym i nie obrażaj się!!!"

/Uff dobrze, że umiem rozpoznawać twarze, ale czego nie
umiem...? Czy jest coś co umieją wszyscy - od razu,
automatycznie, bez wysiłku - a ja nie??? ZGROZA ;-((((/

W zespole Aspergera samo "rozpoznanie medyczne" nie jest
jeszcze zrozumieniem "o co chodzi". A trzeba by zrozumieć
znacznie więcej niż w przypadku "ślepoty twarzy". Jak to się
nazywało? "Theory of mind"? - a cóż to takiego, heh... setki
tysięcy, może miliony(?) naukowców próbuje zrozumieć ludzki
umysł "nie automatycznie" jak wszyscy, ale "po kawałku" a co
z tego wynika... (ok. nie będę tu się za bardzo ujawniał...
masko profesjonalisty wróć :-)

Tak nawiasem mówiąc /o ile pamiętam/ wśród osób z zaburzeniami
automatycznego, całościowego rozpoznawania twarzy jest
nadreprezentacja osób z cechami autyzmu.

> Moim skromnym zdaniem w Twoim (Naszym)
por. wyżej, niekoniecznie "naszym"

> wypadku najlepszym podejsciem do ludzi jest cos na ksztalt
> "eksploatacjonizmu" - nawiazywac glebsza znajomosc ze
> starannie wyselekcjonowana osoba i korzystac z tego co
> moze ona zaoferowac (towarzysko, dydaktycznie,
> emocjonalnie) do momentu az sie "zuzyje" - w praktyce:
> Twoj wizerunek w jej oczach zostanie skompromitowany a
> pula wzajemnej wymiany swiadczen (towarzyskich,
> dydaktycznych, emocjonalnych) zostanie wyczerpana. Pozniej
> nalezy czekac az trafi sie na nowego "zywiciela"...
Heh, zastanawiam się na ile to "pierwotne" a na ile "wtórne"
bo niby skąd to:

> Wtorne skutki, dekompensacje Zespolu Aspergera takie jak
> lęki i depresja (z myslami samobojczymi wlacznie)

[...]

A przy okazji, wiedz że jesteś przedmiotem eksploatacji z
mojej strony, jako, że czytam z zainteresowaniem Twoje posty
(no może z wyjątkiem tych do Ducha, które czyta już tylko
Sławek)

>>M=F3j adres e-mail:
>>e...@o...eu i nr kom: 503080875.
>
>
> Podawania prywatnego numeru telefonu w internecie to
> skrajny idiotyzm. Zwlaszcza w takim intelektualno-etycznym
> rynsztoku jakim jest usenet...

Stworzenie sobie "theory of mind" niektórych usenetowców to
czasem zbyt dużo nie tylko dla AS ;-)))

pozdrawiam
vonBraun