Użytkownik "Flyer" <f...@p...gazeta.pl> napisał w wiadomości
news:fnthor$qki$1@nemesis.news.tpi.pl...
> michal; <fntags$k8j$1@inews.gazeta.pl> :
>
> > Flyer wrote:
>
> > > Chesz żyć w świecie bez poczucia winy i bez negacji postępowania
> > > innych? Zranienie emocjonalne, w rozumieniu psychiki, to takie samo
> > > zranienie jak każde inne, tyle że trudniejsze do udowodnienia.
> > > Dlaczego jeżeli ktoś uderzy mnie nożem/chce uderzyć mnie nożem, to
> > > mogę "obwinić" o to kogoś, a jak przypierdoli mi np. negacją mojej
> > > osoby, to mam siedzieć cicho i udawać, że nic się nie stało, tłumić w
> > > sobie uraz?
> >
> > Jeśli to jeszcze Cię nie wkurwia, to nadmienię delikatnie, że po to istnieje
> > przestrzeń między bodźcem a reakcją, żeby wypracować sobie w jej ramach
> > sposoby na obronę przed takim atakiem emocjonalnym. To też jest swoista
> > sztuka samoobrony, analogicznie, jak przy ataku nożem. Nie umiesz obronić
> > się przed zranieniem ostrym narzędziem, możesz zostać kaleką lub zginąć. ;D
>
> Heh, chyba odjechałem od tematu - metoda Mme jest całkiem dobra, ale w
> tym wątku raczej nie miała by racji bytu - za długie wypowiedzi. :)
>
> Ale ... "współczucie dla atakującego" czyli reakcja emocjonalna,
> dodatkowo mogąca być przyjęta przez atakującego jako forma negacji, a
> jeszcze dodatkowo reakcja, która jest formą mechanizmu obronnego. Czyli
> działanie "zamiast", ale sztuczne i wymagające podtrzymania w obecności
> "źródła ataku".

No cóż. Dla jednych sztuczne i wymagające podtrzymania dla innych nie.
Może to kwestia "dojrzałści emocjonalnej"? ;)