> Tak to ciekawe z tej perspektywy. Nie wniosę tu dużo, może tylko
> takie 3 grosze:
>
> Prawdopodobnie jest to jednak do przeprowadzenia w taki sposób aby
> nie pojawiało się przesłaniające dzieciństwo uczucie ZAZDROŚCI o
> rodziców. Mam wrażenie, że stanie się tak jeśli pomysł adopcji jest
> przekazywany dzieciom jako rodzaj zadania, na którego podjęcie
> wyrażają one nie tylko zgodę, ale i "chęć współuczestnictwa" w roli
> brata lub siostry, zaś rodzice taką gotowość są w stanie rozpoznać i
> wspierać.

Tak, ale jak długo dziecko (najpierw małe, więc niekonsekwentne, niezdolne
do podejmowania takich zadań na stałe, a potem większe, więc krytyczne)
jest w stanie wytrwać w tej pięknej roli? Uważam, że BARDZO krótko - tj. do
pierwszego starcia z rzeczywistością, no nie ma siły, to za duży ciężar na
barki dziecka i nie wiem, jak można go na nie wkładac... Ja nie miałabym
serca, przyznaję sie.

> Nawet taka sytuacja wymaga zapewne od dziecka wysiłku, w
> którym w tle jest to o co piszesz (skoro dziecku łatwo się zgodzić
> wobec niepełnej świadomości konsekwencji), niemniej dominować mogą
> też postawy naśladowania rodziców, chęć opieki nad adoptowanym
> dzieckiem, a wspomniane przez Ciebie treści nie pojawiają się -
> przynajmniej nie w wersji świadomej. Wiadomo, że zazdrość zdarza się
> między rodzeństwem, ale nie musi dominować jako uczucie w ich
> relacjach (więc może też i w relacjach z dziećmi adoptowanymi).

Jak wyżej w mojej wypowiedzi.

>
> Niestety, nie mam doświadczeń bezpośrednich - poniżej jedynie
> przykład z googielnicy:
>
> "Moi rodzice adoptowali dziewczynke niepelnosprawna, miala pol roku
> jak ja wzieli z szpitala. Lekarze przestrzegali ze nie warto, ze juz
> nic z niej nie bedzie, ze "roslinka". Bardzo ja wszyscy
> pokochalismy, otoczylismy ja opiekom jakiej by nie miala w zadnej
> placowce. Moja siostrzyczka ma teraz szesc lat, nie chodzi, nie
> mowi, ma padaczke i jeszcze rozne choroby, ale jest naszym oczkem w
> glowie i naszym promyczkiem. Lekarze mowili ze bedzie ona lezec i
> nie bedzie miala kontaktu ze swiatem, a ona mnustwo rzeczy rozumie,
> przytuli poglaszcze jest poprostu cudowna, chociaz ma swoje fochy.
>
> Ludzie adoptujcie dzieci tylko najpierw sie zastanowcie czy
> jestescie wstanie pokochac swoje nie biologiczne dziecko takie jakie
> jest!!! To musi byc bardzo przemuslana decyzja."

fajn ie. Tylko że autor tego wystąpienia, będąc zapewne (tak wynika)
jesczze pod opieką rodziców, traktuje swoją przybraną siostzryczkę póki co
jak pieska czy kotka - czyli nie rywala. Dopiero za jakiś czas zacznie
dostrzegać inne aspekty, towarzyszące decyzji rodziców o adopcji...


--

"Ludzki mózg jest zbyt skomplikowany, aby dał się poznać
samemu sobie... A gdyby taki nie był, byłby po prostu zbyt głupi, aby
siebie poznać."
S. Lem