Adam Moczulski pisze:

>
> Czytałem, ale nie za bardzo wierzę. Nie wierzę że dziecko ot tak
> sobie, albo nawet z poduszczenia ojca, zrywa kontakt emocjonalny z
> matką. Chyba że to młody psychopata z uszkodzonymi płatami czołowymi.
> Myślę że ta więź systematycznie słabła przez kilka lat, czymś ta matka
> sobie nagrabiła. I od rachunku sumienia musi zacząć to odzyskiwanie.
>
Nie wypowiadam się na temat faceta, bo nie widziałam go od lat. Wiem
jedno nie ma między nimi porozumienia niestety.
Natomiast mam kontakt z matką i dzieckiem. Spędziliśmy razem kiedyś
wakacje, potem jakieś inne wyjazdy. Czasem pomagam w problemach z
lekcjami. Oni wpadają do nas na rowerach, my czasem do nich. Ja
zazdrościłam, że dziecko usamodzielnione. Mama na 7.00 do pracy, dziecko
najpierw wyprawiane do szkoły przez babcię, potem samo wychodziło,
zamykało mieszkanie. Moje nie musi tego robić, więc być może dlatego nie
chce. Czytając co napisałeś i tak myśląc nad sytuacją, ja bardziej
poszłabym w kierunku zbytniego przywiązania.Zawsze z mamą, z dziadkami,
razem na rower, razem na wakacje (chociaż na kolonie też jeździ),
wspólnie w góry nad rzekę. Niestety do szkoły ma daleko, więc brak w
okolicy szkolnych kolegów. Ma jednego, góra dwóch. Z moim spotykają się
bardziej dlatego, że mamy się znają od zawsze, ale do bliskich kumpli
nie należą.
Naprawdę nie mam pojęcia czym sobie mogła nagrabić.
Na początku myślałam, że to próba sił zbuntowanego dzieciaka, ale ponad
3 miesiące?

--
waruga