d...@v...pl pisze:

> Ma z facetem brać ślub, a ten okazuje się być pod dużym wpływem mamy.

Dzidka, ja Ci odpowiem całościowo z pozycji chyba jedynego w tym wątku
"sytuacyjnego praktyka". Bo przynajmniej do tej pory nikt nie napisał:
"Wiesz ja też byłem/byłam w takiej sytuacji".

A ja byłem stroną męską dokładnie w takiej sytuacji.

Pierwsza uwaga - ogólna: Z Twojego opisu wynika, że do tej pory nie
zawodził jako partner. Więc posłuchanie jednej z rad w stylu:
"natychmiast uciekać" byłoby powiedzmy co najmniej lekkomyślne.

Druga uwaga: Jestem niezmiernie wdzięczny mojej Żonie za to że potrafiła
powiedzieć w takiej sytuacji: "Nie podoba mi się to, ale zgadzam się"
I za to ją cenię (chociaż to tylko jedna z jej rozlicznych zalet :-)

Trzecia uwaga: Mówisz o jego Matce, jaka by ona nie była. Postaw się w
jego sytuacji. Dlaczego uważasz, że dla niego to sprawa emocjonalnie
obojętna? Pomyśl co ma do wyboru: Zaproszenie obojga rodziców, bez
względu na możliwe skutki, ponieważ "tak ustaliliśmy" i moim zdaniem nie
jest to dobre rozwiązanie. Wybrał rodzica, z którym jest silniej
związany emocjonalnie i którego nie chciał skrzywdzić. I powiem Ci
szczerze, że w takiej sytuacji robienie mu wyrzutów "bo inaczej sie
umówiliśmy i ja uważam że powinno być tak, itp." z całą pewnością nie
jest "związkotwórcze". Z męskiego punktu widzenia powiem Ci że jako
kobieta więcej można wygrać zachowaniem zupełnie innym...

Może wystarczyłoby powiedzieć: "Rozumiem, zgadzam się, ale następnym
razem spytaj mnie o zdanie"

> Ona chcę żyć ze swoim przyszłym mężem i ich ewentualnymi
> dziećmi, a nie w trójkącie "on-jego matka-ona".

Nie wiem skąd to przeświadczenie że małżeństwa (zwłaszcza młode) żyją w
jakiejś społeczno-rodzinnej próżni?

> I napiszę Ci jeszcze raz wyraźnie. Ja (na szczęście) nie jestem tą dziewczyną.

Czy "na szczęście", czy nie to można będzie powiedzieć dopiero po latach
małżeństwa (albo rozstania)

Stalker

--
Hania 2004-03-08, Antek 2006-07-07
http://picasaweb.google.pl/TomaszLaczkowski