Dnia Wed, 28 Jan 2009 10:20:43 -0600, Himera napisał(a):

> "uookie" <u...@g...com> wrote in message
> news:d9d2d27d-b126-4549-8e6a-cb03dadd42a4@w24g2000pr
d.googlegroups.com...
> kurde, od wczoraj znowu myślę o samobójstwie... tj. już teraz trochę
> mniej, bo przejrzałem kilka forów i po kolejnym rozłożeniu na czynniki
> pierwsze psychologicznych aspektów odbierania sobie życia, temat mi
> się przejadł.
>
> tak na wstepie to uookie witaj! dawno cie nie bylo:)
>
> sluchaj, zrozumiec tylko moga cie ci ktorzy byli tam gdzie ty. ja oczywiscie
> nie mam takiej historii zyciowej jak ty, chociaz tez mam 27 lat ale mam za
> soba probe samobojstwa i zdiagnozowana depresje.
> myslisz ze leki ci nie pomoga, nie wiem czy brales ani czy chodziles na
> jakokolwiek terapie ale ze swojego doswiadczenia moge powiedziec ze
> dzialaja. oczywiscie nie bylo tak latwo ze zaczelam brac a za tydzien juz
> bylam cala w skowronkach. tak naprawde zajelo to duzo wiecej czasu i byly
> pomylki bo lek nie byl trafiony ani dobrze dobrany terapeuta. teraz jestem
> na etapie bycia pozytywna. a odczucia ktore ty opisujesz tak bardzo dobrze
> mi kiedys znane wydaja sie teraz byc jak zly sen.
>
> chce ci po prostu napisac ze mozesz czuc sie lepiej, to zalezy czy tego
> chcesz.
>
> Byc moze sytuacja w domu sie nie zmieni, ale ty zaczniesz miec inne do niej
> nastawienie. Czasem samo mowienie ze mussisz myslec pozytywnie, musisz
> pracowac nad soba, nie wystarcza. mi nie wystarczylo, ale leki pomogly
> bardzo.

Ale czy nie uważasz, że w jego sytuacji źrodłem depresji jest m.in. matka?
A skoro on ma pracę i jakies tam możliwości, to powinien opuścić matkę
wreszcie i znaleźć sobie dziewczynę i nią się zająć, tzn własnym życiem.
jest dorosły. Mamusia da sobie radę.