W dniu niedziela, 17 września 2017 09:31:35 UTC+2 użytkownik XL napisał:
> <j...@o...pl> wrote:
> > W dniu środa, 13 września 2017 01:01:54 UTC+2 użytkownik XL napisał:
> >> XL <i...@g...pl> wrote:
> >>> <j...@o...pl> wrote:
> >>>> W dniu środa, 6 września 2017 12:28:42 UTC+2 użytkownik i...@g...pl
napisał:
> >>>>>> dlaczego Duchu nie wierzysz ikselce? przeciez to normalne,
> >>>>> ze ludzie lubia pomagac innym; po prostu sobie tym przyjemnosc.
> >>>>> to chyba oczywiste.
> >>>>>
> >>>>>
> >>>>> Oczywiste tylko dla tych, którzy sami pomagają. Krytykanci zawsze
> >>>>> występują z pozycji niewiary - bo tak im łatwiej własne sumienie uspokajać
:-)
> >>>>>
> >>>>> A mój dom i tak pusty stoi, to co ma się marnować i niszczeć.
> >>>>
> >>>> nawet pewnie nie o to Ci chodzi;
> >>>> pomoc innym lezy po prostu w twojej naturze;
> >>>> bez udzielania jej nie czujesz sie szczesliwa,
> >>>> cos jakby tobie brakuje, cos jakby nie tak.
> >>>>
> >>>> dla mnie pomoc innym, prawie zawsze, sprawia ogromna radosc.
> >>>> oczywiscie, ze co drugi raz, sprawia pozniej smutek. przeciez
> >>>> tez tak bywa. co i tak nic nie zmienia, moze poza ostroznoscia.
> >>>> niekiedy.
> >>>>
> >>>> pozdrawiam,
> >>>> jacek
> >>>>
> >>>>
> >>>
> >>> Wielokrotnie jest tak, że ludzie są niewdzięczni po prostu i pomaganie im
> >>> odbija się czkawką. Kiedys pisałam tutaj, jak mi się odbiło czkawką
> >>> pomaganie - watek o Złotej Rybce.
> >>> http://www.grupy.senior.pl/O-rybaku-i-zlotej-rybce-a
-homo-sovjeticus,t,350813,8.html
> >>
> >>
> >> "Słowo przedwstępne:
> >> Tylko do zainteresowanych poważną dyskusją - na zaczepki Ropuch nie
> >> odpowiadam :-)
> >>
> >> Wstęp:
> >> Już dawno nosiłam sie z tym tematem: ciekawe, czy jest wiele osób, które
> >> naprawdę doceniły głęboki sens bajki wymienionej w temacie przed
> >> wielokropkiem... należałoby też przypomnieć sobie pojęcie homo
> >> sovjeticus...
> >>
> >> Długo byłoby opowiadać - kilka (ok. 10) przypadków miałam, z których ten
> >> najbardziej reprezentatywny dla tematu - opisuję:
> >> Miały moje dzieci prywatną nauczycielkę muzyki (rodem z Ukrainy).
> >> Nauczycielka wspaniała, przyznać jej to trzeba. Lekcje odbywały się u
> >> nas w domu - bo to wygodniej i milej dla wszystkich. Po lekcjach -
> >> wspólny obiad i wszelkie przyjemności niedzielne... Pani przywieziona,
> >> odwieziona itp itp itp - aż do wieczora byłam "na nogach", czasem już
> >> ostatnich. Żadnej wolnej dla mnie/nas niedzieli w ciągu 5 lat....
> >> Od pierwszych lekcji trwało niedługo, aż się zaprzyjaźniliśmy - tj. my -
> >> rodzina oraz ona i jej studiujący w Polsce syn. Stali się nam bardzo
> >> bliscy. Do tego stopnia, że zameldowaliśmy ich u siebie, aby uzyskali
> >> polskie obywatelstwo, zresztą i tak niemal u nas mieszkali. To było
> >> dobre i niczego nie żałujemy. Były wspólne wycieczki po całej Polsce
> >> (oczywiście organizowane i finansowane przez nas), jeżdżenie z Panią do
> >> wszelkich lekarzy (dolegliwości miała sporo), wożenie do sanatorium,
> >> przywożenie, zawożenie i odbieranie z samolotu w odległym mieście, gdy
> >> wracała od rodziny z Ukrainy... no, dziesiątki spraw dużych i całkiem
> >> drobnych... do tego stopnia, że wiele razy była jazda do miasta tylko po
> >> to, aby panią przetransportowac na jego terenie, gdzie faktycznie
> >> mieszkała z powodu pracy w filharmonii.
> >> Wszystko ładnie, tylko nie zwróciliśmy/zwróciłam uwagi, że to wszystko
> >> jednostronne. Z upływem lat (!!!) Pani zaczęła żądać i oczekiwać. No -
> >> przecież była już jakby rodziną! "Macie dużo do dania - dawajcie i nie
> >> bawmy się w szczegóły! Ja jestem artystka - ja wam daję siebie(lekcje
> >> opłacane były normalnie, no bo jakżesz - praca swoją drogą, a sympatia
> >> swoją - nie dopuścilibyśmy, aby Pani była przez nas wykorzystywana ...).
> >> A więc: "Mnie trzeba zawieźć tu i tu.", albo "Niech [mój mąż - tu imię]
> >> przyjedzie, mnie trzeba smyczek w Krakowie odebrać od lutnika!", albo w
> >> nocy o północy "[moje imię]! ja się źle czuję. Przyjedź!" - jakby
> >> telefonu, współlokatorek i pogotowia nie było. Oczywiście -
> >> byłam/byliśmy na zawołanie.
> >> Organizowaliśmy u siebie w domu koncerty dla wszystkich jej uczniów na
> >> zakończenie roku szkolnego, aby Pani mogła błyszczeć. Wręcz wynajęliśmy
> >> dla niej w prezencie imieninowym salę w zameczku - na superekstra popis
> >> uczniów, aby była jeszcze lepsza oprawa... A stosunki były mimo to coraz
> >> gorsze... Rybko, chcę, abyś mi służyła! Moją służką w mym pałacu była!
> >> Aż przyszło nasze opamiętanie. Na kolejne żądania i pretensje (!!!) oraz
> >> publiczne fochy zaczęliśmy odpowiadac "Nie". Po kilku takich reakcjach z
> >> naszej strony rybak-car się obraził na złota rybkę, bo i tak cały czas
> >> miał ją za nic - była mu ot, potrzebna, do pokazania się w mieście jako
> >> świetnej nauczycielki z mnóstwem uczniów i sponsorem... Złota rybka się
> >> zeźliła i oto rybak i jego stara, brzydka żona, obudzili sie znów w swej
> >> walącej się chacie, a na podwórku gęsi i świnie piły z rozbitego, jak
> >> zawsze, koryta...
> >> Stało się tak, dziateczki, dlatego, że nie warto być złotą rybką dla
> >> homo sovjeticus, który uważa, że wszystko mu się należy z urzędu - także
> >> i przyjaźń; i skoro już spotkał jedną czarodziejską, głupią, złotą
> >> rybkę, to jej głupota musi być tak wielka, że nie skończy się na
> >> spełnieniu tylko deklarowanych trzech życzeń i można będzie czerpać w
> >> nieskończoność, aż do dna, nie dając z siebie niczego.
> >> Odtąd wszystkie złote rybki wiedzą, że nie warto nikogo obdarzać niczym
> >> ponad to, co przyzwoitość nakazuje, a jeśli ktoś chce czegoś więcej,
> >> musi poprosić. Pomoc zawsze wtedy uzyska, ale nie może stwarzać
> >> wrażenia, że udając sie po nią to on jest obdarzającym :-)
> >> Koniec bajki.
> >>
> >> Epilog: Jeśli kto ma mądre zdanie do wtrącenia w ten wątek - niechże
> >> opowie, jeśli spotkał co podobnego, bom ciekawa. Można bardziej ogólnie
> >> :-) Oczywiście nie oczekuję opinii w stylu "Głupiaś była, złota rybko,
> >> bo zbyt złota byłaś..." - do takich wniosków sama czasem dochodzę, ale
> >> szybko mi mija i nadal wiem, że było warto: wiem przynajmniej, że wielu
> >> innych ludzi (nie tylko homo sovjeticus) zauważa, jak dużo mam/mamy im
> >> do ofiarowania. Bo wiele było przypadków o wiele bardziej pozytywnych,
> >> nie myślcie, że czuję się ofiarą, jednak ten opisany tutaj wg mnie jest
> >> wart zgłębienia. Olśniło mnie, kiedy zobaczyłam tu i złotą rybkę, i
> >> rybaka, i jego powrót do rozbitego koryta (którego nawet na myśl mu
> >> nigdy nie przyszło naprawić), bez wyniesienia z doznanego od rybki dobra
> >> żadnych pozytywnych wartości i nauki prócz pretensji do całego świata, a
> >> może najbardziej do samej złotej rybki, że śmiała przestać spełniać
> >> życzenia... Oto wg mnie cały sens tej pięknej bajki i moje jej
> >> powiązanie z problemem homo sovjeticus.
> >> :-)
> >> "
> >>
> >> --
> >> XL
> >
> > powazna dyskusja...
> > mowi sie, ze za dobroc los ci dobrocia odplaci.
> > ze okazana dobroc powraca.
> > moze i powraca, ale malo kiedy od ludzi.
> >
> > marysia mowi:
> > ale jak to? przeciez za pomoc powinni byc wdzieczni.
> > ja zawsze mowie:
> > ciesz sie, jesli ci czegos zlego w zamian nie uczynia.
> >
> > ona oczekuje i jakby wymaga wdziecznosci,
> > ja naprawde nigdy niczego w zamian nie wymagam i nawet nie oczekuje;
> > szczesliwy jestem, gdy nie obsmaruja mnie za to.
> >
> > nawet bedac dzieckiem wiem dobrze, jak to jest z ta ludzka wdziecznoscia.
> >
>
> Bo bajki są mądrością narodów. Jeślj bawisz się w złotą rybkę i spełniasz
> dobre uczynki

ja nigdy nie bawilem sie w zlota rybke; po prostu lubie pomagac.
ty tez przeciez nie bawilas sie; po prostu masz taka dobra nature.
zwa to tez naiwnoscia - i dla mnie to pochwala.

po prostu iksekus trzeba uwazac; wiem, ze mowie oczywistosci,
ktore zawsze mi zona powtarza. wiec staram sie byc ostrozny;
jednak zazwyczaj i tak to jest za malo.

pozdrawiam,
jacek