W wiadomości <news:dqrqoo$4oq$1@inews.gazeta.pl>
miranka <a...@m...pl> pisze:

> "Nixe" <n...@f...peel> wrote in message
>> I naprawdę nie rozumiem, dlaczego i z jakiego powodu mam w takiej
>> akurat sytuacji stawiać kaprys dziecka na ważniejszej pozycji, niż
>> potrzebę porozmawiania na osobności z koleżanką.

> Bo ono jest za małe, żeby tę Twoją potrzebę zrozumieć.

Ponad 5-letnie dziecko jest za małe, by to zrozumieć?
Dziecko, które samo ma swoje tajemnice i sekrety?
I które również wyraża chęć pobycia sam na sam ze sobą?

>> A teraz wyobraź sobie tupnięcie nogą i wrzask "a ja chcę siedzieć z
>> tatą i już".

> Hmmm, nie umiem sobie takiej sytuacji wyobrazić.

I może właśne dlatego trudno Ci zrozumieć takie, a nie inne sposoby
postępowania z innymi dziećmi, które nie są Adamem.

> Może dlatego, że w
> czasach w których mogło dojść do takiego tupnięcia, dziecko (jeszcze
> przed tupnięciem) otrzymywało ode mnie taką propozycję spędzenia
> czasu, która skutecznie je od pokoju taty odciągała.

Może. A może niekoniecznie. Nie wiem i nigdy żadna z nas tego nie sprawdzi.
Jeśli powiem, że Jasiek jest/był za inteligentny by dać się omamić i
przekupić czymkolwiek, jeśli uparł się, że musi postawić na swoim, to być
może zarzucisz mi, że za mało się starałam. Ale taka podobna dyskusja już
była, całkiem niedawno i nie mam ochoty na jej odgrzewanie ;-)

>> Czy w tej sytuacji tata powinien przeprosić znajomego za zaistniałą
>> sytuację i przenieść spotkanie na inny termin albo umówić się w
>> knajpie? Bo dziecko tupie nóżką?

> Nie, ale jeśli chce mieć spokój, a dziecko jest za małe, żeby to
> zrozumieć, niech zapewni dziecku opiekę (skuteczną) innej dorosłej
> osoby.

Oczywiście, ale zauważ, że efekt pozostaje ten sam - dziecko nie wejdzie do
pokoju tatusia tylko dlatego, że ono tak chce i nie da mu się wytłumaczyć,
że nie wolno.

> Oj, chyba nie tak ten wątek się zaczął.
> Nikt nie mówi, że obecność dziecka zawsze jest pożądana.

Nie mam dziś już czasu i ochoty na sprawdzenie, w którym momencie i dlaczego
włączyłam się do dyskusji, ale sprawdzę jutro, bo coś mi tu jednak nie
pasuje ;-)

> A Ty, skoro wiesz, że dziecko tego nie chce/nie lubi/nie
> jest na to gotowe, zorganizuj imprezę tak, żeby obecność dziecka nie
> była problemem.

Oczywiście, że tak i nigdy nie miałam co do tego żadnych wątpliwości.
Chodziło mi bardziej o to, że dziecko może mieć w nosie nasze starania i
nadal usiłować postawić na swoim.
Ty sugerujesz ustąpić. Ja uważam, że to nie jest wyjście z sytuacji.

> Właściwie im głębiej się nad tym zastanawiam, tym bardziej mi
> wychodzi, że to, co ja traktuję, jako przyznawanie dziecku należnych
> mu praw, Wy traktujecie jako przyzwolenie na włażenie sobie na głowę.

Widocznie mamy granice postawione w zupełnie innych miejscach (ale przecież
ani Ty nie pozwalasz Adamowi na wszystko, ani ja nie odbieram swoim dzieciom
wszelkich praw). Pewnie jest to wynikiem całego procesu wychowania, badania
gruntu, na ile każde z nas może sobie pozwolić i czego oczekiwać. Np. Ty
pozwalając Adamowi wyjść na dwór przed odrobieniem lekcji masz pewność, że
jak wróci, to odrobi - bo taki już się urodził ;-) Ja (w wyniku
wcześniejszych doświadczeń) będę chciała, by lekcje Martyna odrobiła
wcześniej, bo wiem, że potem tego nie zrobi - bo taka jest i nie zmienię
tego w żaden sposób. Ty wiesz, że Adam na imprezie posiedzi chwilę, coś zje
i sam wyjdzie, a inne dziecko być może nie poproszone o wyjście, będzie tam
siedziało bite kilka godzin. I tak dalej.

> Tylko, że Adam mi na głowę nie wchodzi, a swoje prawa nawzajem
> respektujemy. Gdzieś w tym jest jakiś złoty środek. Gdzie?

Każdy ma swój własny :)

> Nie wiem, muszę się zastanowić.

To daj znać, jak coś wymyślisz. Ja idę spać ;-)

--
PozdrawiaM