W Usenecie XL <i...@g...pl> tak oto plecie:
>
>>>>> Pot to atrybut ciała, nie wada ani zaleta. Tak jak kolor oczu, zapach,
>>>>> głos. Kiedy się kogoś naprawdę kocha, to wszystko w nim, więc także
>>>>> ciało.
>>>>
>>>> Dopóki się kocha - tak, jest nawet silnym afrodyzjakiem.
>>>
>>> Dla mnie nie ma "dopóki". Nie czynię takich założeń...
>>
>> Ale ja nie ośmieliłam się czynić takowych założeń za Ciebie.
>>
>> Qra, natomiast potem był to już odpychający smrodek
>
> Zapewne gdybym żyła z kochanym brudasem, to też jego pot w końcu stałby
> się odpychający - bo w końcu ileż można kochać brudasa... Ale na pewno
> to nie zapach potu stałby się początkiem końca, lecz permanentna postawa
> wobec mnie, czyli lekceważenie moich odczuć... wszelkich.
> No, ale to mowa bezprzedmiotowa i trzeba sytuację odwrócić - wszak
> brudasem nie zainteresowałabym się nigdy, a nie wierzę, aby brudas mógł
> się zawczasu maskować czystością ;-PPP

Nienienie... Nie chodzi o brudactwo. Ludzki pot może mieć specyficzny bardzo
indywidualny zapach, ja się z takim przypadkiem spotkałam u człowieka bardzo
dbającego o czystość (zastanawiam się, czy ta lekka obsesja na tle mycia,
wielogodzinne kąpiele, nie intensyfikowały wydzielania potu), więc akurat
brudasem go nazwać nie można. No w każdym razie bardzo mi pachniał. Najpierw
to było pociągające. Czemu się nie dziwię, jeśli w zestawie moich
odjazdowych zapachów jest etylina, lakier do drewna i wszelkie perfumy na
bazie ambry. Tyle że jak pociąg odjechał, to została tylko smuga...
"niezapachu".

Qra