medea pisze:
> Spotkałam niedawno pewną znajomą. To jedna z takich osób, z którą
> można spotykać się raz na kwartał na godzinę, żeby dokładnie ze
> szczegółami dowiedzieć się wszystkiego z jej życia. Otóż poinformowała
> mnie, że właśnie się rozwiodła. Nie zdziwiło mnie to specjalnie,
> ponieważ tego w sumie należało się spodziewać nawet wcześniej. Jej już
> ex-mąż to typ utracjusza, który nigdy nie parał się żadną sensowną
> stałą pracą, a pieniądze - które w jakichś tajemniczych
> okolicznościach udawało mu się czasem zarobić - zwykle służyły mu po
> to, żeby móc popadać w długi. No i tych długów narobił sobie też przez
> kilka lat ich małżeństwa sporo, aż w końcu wyjechał 3 lata temu do
> pracy za granicę formalnie po to, by się z długów wyciągnąć, a jak się
> jednak okazało - raczej po to, by uciec od odpowiedzialności za nie i
> za rodzinę (mają dwoje dzieci). W Polsce pojawił się kilka razy na
> parę dni, żony i dzieci do siebie za granicę też nigdy nie zaprosił.
> Na sprawy rozwodowe też się nie stawił ani razu. I do tej pory
> sytuacja wydaje mi się oczywista - facet to kawał drania, z którym już
> dawno temu powinna się rozstać. Jednak co innego mnie zastanowiło.
> Otóż owa koleżanka ma wielkie pretensje także do całej rodziny męża, a
> w szczególność do swojego teścia. Uważa, że nie pomogli jej w trudnych
> chwilach, np. w spłacaniu długów, którymi było obciążane jej
> wynagrodzenie. Przyznała mi się nawet, że wysłała do teścia jakiś list
> oraz smsy z pretensjami i niewybrednymi wulgaryzmami. Wiem jednak
> skądinąd, że jedyny majątek, który ona posiada w postaci sporego
> mieszkania, zawdzięcza właśnie teściowi, ponieważ on sfinansował im
> jego zakup, zamieniając swój dom na dwa mieszkania. Poza tym sam nie
> jest bogatym człowiekiem, ot standardowy polski emeryt. Od swojej
> rodziny na tzw. start nie dostała kompletnie nic, być może wspierali
> ją później.
> Nie wiem dokładnie, jak wygląda sytuacja brata jej ex-męża, ale
> koleżanka nigdy nie wypowiadała się na temat brata męża i jego rodziny
> ze szczególną sympatią, a nawet wręcz przeciwnie - nieraz mówiła, że
> nie ma ochoty iść do nich w odwiedziny, nie przyjmowała zaproszeń np.
> w święta, bo zawsze wolała odwiedzać swoją rodzinę, czyli te kontakty
> były raczej sporadyczne i niezbyt bliskie.
> Czy w takiej sytuacji ta moja znajoma może mieć pretensje do rodziny
> ex-męża, że nie wsparli jej np. finansowo, nawet gdyby mieli na to
> środki (a tego do końca nie wiem)? Czy ma moralne prawo by choćby
> częściowo obwiniać swojego teścia za rozpad swojego małżeństwa i swoją
> ciężką sytuację? Jak to jest z tą solidarnością rodzinną?
>
> Ewa

W sumie jakby na to nie spojrzeć, to formalnie czy nawet moralnie
rodzina exa nie miała chyba obowiązku udzielać pomocy synowej.
Choć ja bym pewnie na ich miejscu czuł się jednak zobowiązany.
Trochę to dziwne, ale pewnie to wpływ mojego wychowania.
W mojej rodzinie odkąd pamiętam, to mówiono, że rodzina nikomu
łachy nie robi, jak pomoże i że pomoc to psi obowiązek rodziny.
Więc ten obowiązek wrósł się we mnie od małego.
Słyszałem, że np. na Sycylii są jeszcze bardziej patologiczne zasady.
Siostra ma obowiązek pomścić brata, nawet gdyby przyszło jej wyrok
wykonać na własnym małżonku.
Wydaje mi się, że te zasady są trochę głupie jednak u osób wychowanych
w poczuciu obowiązków rodzinnych dość istotnie mogą stanowić
o późniejszym komforcie psychicznym.
Piotrek

BTW a swoją droga, to fajnymi znajomymi się tu chwalisz.
Nie masz jakichś porządniejszych? ;-)