Pani Ewa napisała:

>>> No, ale że Hašek też? I to od Mickiewicza? To dopiero kompot!
>>
>> Ale przecież Mickiewicz zerżął to od Wergiliusza z Eneidy, info
>> dla tych chlubiących się licealnym wykształceniem, a i w libretcie
>> Rigoletta słychać przecież La donna e mobile, _qual piuma al vento_,
>> co można podejrzewać, że zostało zerżnięte od Victora Hugo bardziej,
>> niż od słowiańskiego Adama.
>
> To zależy, co właściwie było przedmiotem rżnięcia oraz naszego tutaj
> zainteresowania. Jeżeli kobieta jako istota zmienna, to rzeczywiście
> mogło zacząć się u Wergiliusza (a pewnie nawet jeszcze wcześniej).
> Ten do puchu nie porównywał, w każdym razie nie w tym fragmencie,
> o który chodzi, sprawdziłam.*
> Jeśli natomiast rżnięciu miałby podlegać "puch", to wydaje mi się,
> że w tym fragmencie cytowanym przez Jarosława autor miał na myśli
> coś zupełnie innego pod tym "puszkiem niewinności" niż Mickiewicz
> pod "puchem marnym". ;-) No, ale może się mylę.

Zachęciła mnie Pani, bym dokładniej w źródła spojrzał. Ten "puszek
niewinności", to oczywiście od Hulki-Laskowskiego (on niewątpliwie
pasjami czytał Mickiewicza). Věnceslava Lužická, a także Jaroslav
Hašek, który miał powody, by zazdrościc jej talentów powieściopisarskich,
ujmuje to tak: "vytáhnout odtamtud pel její nevinnosti". Jak nigdy
brakuje nam tu teraz pana Ludka, więc musimy zdać się sami na siebie.
Mnie ten "pel" wygląda na bliski słowu "pył" -- choć gdyby akurat
o to dokładnie chodziło, to ja bym tam się spodziewał rzeczownika
"prach". W każdym razie nie ma to raczej wiele wspólnego ze słowmi
takimi jak "piuma" ani z kobietami Wieszcza Adama.

Jarek

PS
Określenie "puchy marne", tak właśnie frazeologicznie potraktowane,
znam z czasów dawnych, a nawet bardzo dawnych. Opisywało się w ten
sposób poślednie gatunki konserw, z których chyba najłatwiej dostępnym
był "pasztet kielecki" wtajemniczonym znany również jako "jad kielecki".

--
Kakadu papużka.