Pani Ewa napisała:

>> Z tymi certyfikatami to oczywiście zabawa, przynajmniej ja to tak
>> odbieram. A skoro zabawa, to karteczka przy każdym rogalu byłaby
>> na miejscu. W tej tradycji najbardziej podoba mi się jej lokalność.
>
> Myślę, że to jest tak jak z oscypkiem - żeby coś się mogło tak nazywać,
> musi spełniać jakieś wymogi, np. odpowiednią zawartość mleka owczego.
> Nie wiem, co jest kluczowe w marcińskich rogalach. Czy samo nadzienie,
> czy ciasto? Bo chyba nie miejsce ich powstawania, czyli teren
> Wielkopolski?

Z oscypkiem jest inaczej. Oscypki produkowane są zgodnie z regulacjami
unijnymi, a rogale -- cechowymi. Unijne prawo w takich razach zawsze
określa miejsce powstania. W przypadku oscypka wymienione są powiaty,
w których można je wytwarzać. Jeśli ktoś chce wyrabiać tam oscypki,
wyrabia, o pozwolenie pytać nie musi.

> Natomiast na pewno wiadomo, że chodzi o pieniądze.

Tak, jeśli starszyzna cechowa otrzyma odpowiednią gratyfikację, to
świętomarciński certyfikat może otrzymać nawet cukiernia z Shenzhen.

>> Do niedawna jeśli kogoś nic nie łączyło z Wielkopolską, to o rogalu
>> nie miał pojęcia. Oraz sezonowość wypieku. Trochę więc szkoda, gdy
>> glejty rozadaje się cukiernikom z Wrocławia czy Warszawy.
>
> Pewnie, że najlepiej tradycja smakuje, kiedy jest spożywana na
> terenie jej pochodzenia. Choćby i sam produkt wcale nie był lepszy.
> A podejrzewam, że nie wszyscy cukiernicy w Poznaniu mają papiery
> na te "prawdziwe" rogale.

Kiedyś rozmawialiśmy tu o wpływie, jaki 'genius loci' ma na kubki
smakowe. Na moje ma duży. Człowiek zjadł coś niby zwyłego w niezwykłych
okolicznościach przyrody -- i już mu się na długo spoił ten smak z onymi
okolicznościami. Ale jest też oddziaływanie odwrotne. Jada się rzeczy
specyficzne dla regionu i nawet tego nie zauważa. Dość jednak, by ktoś
poczęstował przywiezionym skądeś lokalnym wyrobem, a już czuje się coś
z podróży. To własnie słodycze najczęściej stanowią napęd wehikułu
wyobraźni. Dla mie podróż to zawsze radość. Obojętne, czy do Poznania,
czy na drugi koniec świata.

>>> Biedronkowe były coś około 4zł za sztukę. Ale przysłali mi przedwczoraj
>>> reklamę, że przy zakupie iluś, chyba 4 sztuk, jest 3,49zł za sztukę.
>> No to chyba były bez certyfikatu. Do biedronki też by mogli raz w roku
>> przywozić z Poznania.
>
> Głowy bym nie dała, ale chyba były opisane na pudełku jako oryginalne.
> Może jeszcze dzisiaj dostali świeże? Przy okazji zajrzę jeszcze.

Może dlatego ich brakło, bo cukiernicy wykupili by po dychu sprzedawać
certyfikowane rogale?

>> Ale może rogal pójdzie inną drogą -- będzie dostępny w całym kraju
>> o każdej porze roku. Stanie się obowizkowy jak wuzetka. Wuzetki też
>> są chyba nie tylko w Warszawie.
>
> Podobnie z napoleonką, sernikiem wiedeńskim, tortem szwarcwaldzkim,
> Sachera itd.

Znowu inaczej. Sernik wiedeński rozpowszechnił się po świecie w czasach,
kiedy "brand" nie był tak ważny jak smak. Ludzie piekli i jedli bo dobry,
a nie bo wiedeński. A napoleonka to już w ogóle nie wiadomo skąd by miała
czerpać prawa licencyjne. Zresztą "napoleonka" jest w Warszawie (rozumiem,
że we Wrocławiu również), a w Krakowie i w Galicji jet to "kremówka".
O, własnie, wczoraj odkryłem w biedronce "Kremówkę Wadowicką". W torebce,
do samodzielnego wypieku.

Jarek

--
Navigare necesse est, vivere non est necesse.