Pani Ewa napisała:

>>> Dobry pączek to podobno taki, który chwilę po ugryzieniu wraca do
>>> swojego kształtu.
>> To znaczy, że mu to odgryzione odrasta i znów robi się okrąglutki?
>> Dobry. I ekonomiczny. Można takim pączkiem rozwiązać problem głodu
>> na świecie.
>
> I jeszcze jakby wątroba odrastała, to już w ogóle! No nie, nie aż
> tak dobrze.

Akurat tkanki wątroby mają spore możliwości regeneracji. Wszyscy
jesteśmy trochę Prometeuszami.

>> Problem może być przeciwny -- w trakcie smażania pączków nie
>> zachodzą na zewnątrz przemiany fazowe (parowanie), które absorbują
>> energię, więc łatwo o przegrzanie. To może być dobrym wyjaśnieniem
>> roli ziemniaka -- bierze on na siebie rolę dominującego absorbera
>> energii, temoeratura się stabilizuje przy stosunkowo dużym przepływie
>> ciepła, a wpływ pączków zostaje zminimalizowany.
>
> Hm, może faktycznie, bo te pączki, co kiedyś mi przyszło smażyć, to
> każda kolejna partia była o ton ciemniejsza, więc raczej się przypalały
> albo sam tłuszcz już przypalony, albo jedno i drugie. Czasem ktoś mnie
> uszczęśliwi domowymi pączkami i podobnie wyglądają, tez zazwyczaj zbyt
> ciemne i zwyczajnie tłuste. Coś w każdym razie wychodzi nie tak. Może to
> kwestia ciasta. Aż zaczęło mnie kusić, żeby zrobić kilka sztuk na próbę.

Może to efekt postępującego "wysuszania" tłuszczu, któremu ziemniak ma
zapobiegać? Olej chyba nie jest nigdy (na początku) całkiem bezwodny,
a kiedyś w ogóle pączki smażono w klarowanym maśle, któremu do całkowitej
bezwodności jeszcze dalej. W każdym razie i ja mam ochotę, by dokonać
próby pączkowej.

>> Nie mam krytycznego stosunku do pączków z dobrych cukierni. Też są
>> dobre. I mogą być z różnym nadzieniem. Ale dla mnie to inny gatunek
>> ciasta, niż wcześniej przeze mnie opisany. Tradycja puszystych
>> pączków została przyniesiona przez Ciotkę z Wiednia. O ile jednym
>> takim ogólnopolskim pączkiem można się nasycić, tych wiedeńskich
>> dało się pochłonąć choćby dziesięć. Fakt, że były nieco mniejsze od
>> obecnych w wersji "jumbo".
>
> Wiedeńskich nie jadłam.
>
> Zdarzyło mi się natomiast spędzać kiedyś tłusty czwartek we Włoszech.
> Poszukiwania pączków trochę trwały, zakończyły się o tyle sukcesem,
> że w ogóle jakieś dostaliśmy (pod nazwą bomboni). Ale nie umywały
> się do pączków z pierwszej lepszej piekarni u nas, być może nawet do
> Biedronkowych.

Pączki do znanej nam postaci wyewoluowały gdzieś na naszych ziemiach.
To, że inny nieco wypiek nazwałem tu "pączkiem wiedeńskim" nie znaczy,
że to jakiś typowy austriacki wynalazek. Cioteczka drugą wojne przeżyła
we Wiedniu w austriackiej rodzinie związanej z zachodnią Małopolską.
A może lepiej powiedzieć, z zachodnią Galicją. Tu kultury i kuchnie
mieszały się ze sobą.

Jarek

--
Viribus unitis.