Pani Ewa napisała:

>> Mieszka w Nowym Jorku. Wsześniej, jak miał okres londyński, częściej
>> go się widywało. U mnie też coś wisi. A właściwie wisiało, bo kiedyś
>> spadło, a ponieważ nikomu nie chciało się walczyć z gwoździem, więc
>> stoi oparte. Jeszcze sprzed akademickiego rozwoju. A dom, owszem, jest
>> z tym wszystkim spleciony. W godzinę naznaczona na obronę dyplomu
>> rozpętała się nad Warszawą ogromna burza. Ulewa, strumienie deszczu,
>> grzmoty, pioruny. Po obronie -- piękne czerwcowe słoneczko. Świeżo
>> namaszczony artysta dyplomowany otwiera podwoje, a tu od progu za
>> gardło ściska zapach palonej smoły, jak w piekle. Nad łóżkiem, w
>> miejscu gdzie zwykle przy czytaniu opiera się głowa, kawał odwalonego
>> tynku i sterczące resztki papy, którą niegdyś izolowano drewniane
>> domy. Z chłodnej analizy zdarzenia wynikało, że to pieron strzelił w
>> brzozę, a między nią a gwoździem wbitym w ścianę domu rozpięty był
>> drut ogrodzenia. Ale pierwsza gorąca myśl była taka: teraz już wiem,
>> po co mi były te lata studiów.
>
> Ciekawa historia, można by dalej pociągnąć i jakiś horror napisać, a
> jeszcze lepiej - nakręcić.

Pisać, to ja oczywiście mogę długo. A gdyby ktoś chciał odkupić prawa do
ekranizacji, wie jak się ze mną kontaktować (numer konta podam w mailu).

>>> Ja wolę pośrednią - sarepską. NB ciekawe, jakie jest jej pochodzenie
>>> (skąd ta nazwa?).
>> Mniemam, że od Sarepty. Takie miasto. I taka gorczyca. Bo ona bywa
>> biała albo czarna. Oraz pośrednia -- sarepska.
>
> A, doczytałam sobie. To rosyjska Sarepta. Nie chodzi o tę biblijną.

Też próbowałem doczytać reszty. I znalazłem coś takiego:

http://www.amazon.co.uk/Dr-Schweitzer-Sarepta-Specia
l-Mustard/dp/B00EZEB0S8

"Dr. Schweitzer Sarepta Special Mustard, sweet and hot -- 200gr"

Zaczyna mi się wszystko składać w jedną całość. To nie był dom Matyjaka,
tylko Szwejcera. Ewidentny świdermajer -- to nazwisko do niego pasuje.
Można było przypuszczać, że podczas wojny z jego właścicielem stało się
najgorsze, co stać się mogło. Teraz wraca nadzieja. Może jednak udało mu
się zawczasu wyjechać gdzieś, gdzie stał się doktorem Schweitzerem, gdzie
dalej mógł swą musztardę kręcić. Teraz to samo robią jego dzieci i wnuki.
Zresztą może od początku to był Schweitzer -- ja tylko słuchałem opowieści
p.Andrzeja, pisowi nazwiska mogłem się jedynie domyślać. A teraz nie ma już
kogo zapytać. Chyba dla uczenia tego wszystkiego zamówię sobie po jednej
tubce -- słodkiej i ostrej.

>> Piwo też tylko z wody, słodu, chmielu i odrobiny drożdży. A tyle tego
>> rodzajów robią, że gdybym teraz zaczął każdego po szklaneczce próbować,
>> to bym już chyba nigdy nie wytrzeźwiał. Musztardy robią z gorczyc
>> różnych, zmielonych drobno, grubo, bądź zgoła wcale. Są miodowe,
>> chrzanowe, ziołowe, paprykowe i czort wie jakie jeszcze. Z winem białym,
>> albo czerwony, które dopiero w musztardzie może w ocet się przemienić.
>> To może by tak kiedy ukręcić musztardę orzechową?
>
> Myślę, że można by zaryzykować. Majonezy ludzie kręcą, to i musztarda
> może się udać.
>
> W ramach sygnaturki:
>
> https://www.youtube.com/watch?v=Aaz1c4hZMNg

O siekierezadach, to ja może przy jakiejś innej okazji. Pani mnie tutaj
próbuje na różne sposoby zagadać, a tymczasem niemal umknął nam temat
bzu czarnego. Dobry on jest do placków, lub jak kto woli naleśników.
Brać go trzeba gdy jest jeszcze biały, czyli w okresie kwitnienia. To
jakoś niebawem nastąpi. Baldachy Sambucus nigra zdarzają się wielkie jak
talerz, a taka w nich sprytna geometria, że wszystkie kwiatuszki niemal
w jednej płaszczyźnie. Chwytamy dorodny kwiatostan za łodygę, nurzamy
w cieście naleśnikowym -- i bach na patelnię. Gdy się to nieco podpiecze,
a łodyżki zmiękną, to ciągniemy badyla do góry. Zapieczone kwiatki zostają
w cieście, a całą resztę wyrzucamy. Delikatny to specyał.

Jarek

--
Te księżyce nad inną już chodzą planetą,
Odfrunęły spłoszone milczeniem ponurym.
Już nie ma tych miasteczek, gdzie szewc był poetą,
Zegarmistrz filozofem, fryzjer trubadurem.